Fouilles archéologiques de Cestres

Dit is een van de kleine geïsoleerde nederzettingen die in de Middeleeuwen het land ontgonnen op het plateau dat grenst aan de Val-Suzon in het noorden. Het behoorde tot het grondgebied van de abdij van Saint-Seine en was wellicht de Bordes Gaudot, die in sommige archiefstukken vanaf 1323 worden vermeld en in 1417 als verlaten worden verklaard.

De archeologische opgravingen werden zo uitgebreid mogelijk uitgevoerd tussen 2003 en 2011: ze brachten de overblijfselen aan het licht, die zeker geëffend waren, maar duidelijk afleesbaar: enerzijds een gehucht bestaande uit twee boerderijen omringd door omheinde tuinen en vergezeld van zowel een collectieve broodoven als een grote batterijschuur, en anderzijds een waterput die op 350 m afstand werd aangelegd.

Alles wijst erop dat de nederzetting van korte duur is geweest, dat zij slechts de 14e eeuw bestrijkt, dat de ligging moeilijk is en dat er nooit eerder een duurzame ontwikkeling heeft plaatsgevonden; maar alles wijst er ook op dat de oorspronkelijke investering aanzienlijk was, duidelijk op de lange duur gericht en bedoeld om een duurzaam centrum van vestiging en exploitatie te vestigen.

1000 m2 stevige gebouwen met stenen muren, daken van lava en vloeren die tientallen centimeters in de rotsbodem zijn uitgegraven, werden in feite gebouwd om onderdak te bieden aan een inwonende groep van een twintigtal mensen die gespecialiseerd waren in het hoeden van schapen en, in tweede instantie, in de productie van kalk, die ongetwijfeld bestemd was om de wederopbouw van de abdijkerk te bevoorraden.

De pestepidemieën en de verwoestingen van de Honderdjarige Oorlog, die een klimaat van onveiligheid veroorzaakten en de economie in de regio blijvend ontwrichtten, maakten aan het begin van de 15e eeuw een einde aan deze zeer geïsoleerde nederzetting.