Musée de la Mine, de la Verrerie et du Chemin de Fer

In het midden van de 18e eeuw was de graaf van Clermont-Tonnerre heer van Monestoy, de vroegere naam van Epinac sinds 1656.
Tijdens de revolutie van 1789 emigreerde hij en zijn geconfisqueerde bezittingen werden in 1826 verkocht aan Samuel Blum, een houtsmid uit Dijon, die het kasteel, de glasblazerij en de mijnen kocht.
In 1829 werd de steenkoolconcessie gekocht door de S.A. des houillères et du chemin de fer d'Epinac (steenkool- en spoorwegmaatschappij van Epinac) en vanaf 1835 bouwde de steenkoolmaatschappij 300 woningen voor haar arbeiders in de cité de la Garenne. Al snel werden er scholen, een kapel, coöperaties en cafés gebouwd.
In 1845 had de glasfabriek Andell et C°, die wijnflessen vervaardigde, kinderen vanaf 12 jaar in dienst! Een eerste school opende haar deuren voor hen in 1866, 15 jaar voor de wetten van Jules Ferry. Aan het eind van de 19e eeuw werden in de glasfabriek, die in 1931 werd gesloten, 3.500.000 flessen per jaar geproduceerd.
Tegenover het park, in de rue Jean Bouveri, heeft de vroegere "Bouteille"-straat, nu de rue du 11 novembre, een deel van zijn gebouwen en zijn karakter verloren.
Een spoorweg, de vierde in Frankrijk, vervoerde vanaf 1836 steenkool van Epinac naar het kanaal van Bourgondië bij Pont d'Ouche. De wagons werden getrokken door dieren voordat een Belgische stoommachine (en niet Schneider, de concurrent uit Le Creusot!) in 1860 ossen en paarden verving.

In 1868 maakte de PLM (Parijs/Lyon/Marseille) gebruik van de waterinlaat Pont Vert. De lijn Epinac/Autun werd geopend dankzij de steun van Mac Mahon, hertog van Magenta, geboren in Sully.

De staat kocht de Epinac spoorweg in 1881. In 1891 kwam de president van de republiek, Sadi Carnot, voormalig afgevaardigde van de Côte d'Or en kleinzoon van Lazare Carnot de Nolay, naar Epinac om de lijn naar Les Laumes en Parijs, via Thury en Arnay-le-Duc, in te wijden. De lijn Epinac/Pont d'Ouche, die in 1905 werd verlengd tot Dijon, werd opengesteld voor passagiers. Maar al snel zou de weg het spoor doden: de spoorlijn werd de Monestoy promenade in 1992.

In 1889 nam ingenieur Charles Destival de leiding van de kolenmijnen over. De produktie steeg zo sterk dat in 1910 de centrale bij de Hottinguer bron elektriciteit verkocht tot in Autun en Meursault. Het maximum wordt bereikt in 1917 met 292545 ton steenkool. De Sint Charles schacht (genoemd naar de heer Destival) was de laatste schacht die in 1920 werd gegraven op min 618 m.

Daarna sloten een voor een de verschillende schachten: Ressille, Champs-Pialey, Fontaine-Bonnard, Hagerman, Souachères, Micheneau, Garenne, Sainte-Barbe, Le Curier, Hottinguer, Lestiboudois aan de voet van het kasteel en Saint Charles, waarvan de hoofdgesteltenis nu het nabijgelegen mijnmuseum van Blanzy siert.

In 1946 werd Veuvrottes overgenomen. De mijnen werden genationaliseerd en beheerd door de Charbonnages de France. In 1950 sloot de Moloy-mijn in St Léger-du-Bois en op 28 februari 1966 sloot de Charbonnages de France Veuvrottes: Epinac-les-Mines leefde! De laatste mijnwerkers gingen aan het werk "in Montceau" en betreurden het "omdat er nog veel steenkool onder onze voeten ligt" dat de naam "Les Mines", die in 1891 op verzoek van de PLM was aangenomen, werd opgegeven.