Orchestre de Paris – Klaus Mäkelä & Janine Jansen

De fabelachtige aanwezigheid van twee nieuwe sterren van de strijkstok en van de regie waardig, lyriek en passie beheersen de ontmoeting tussen het beroemde Vioolconcert van Sibelius, met zijn transcendente virtuositeit, en de monumentale Symphonie fantastique van Berlioz, een waar orkestraal "monster" evenzeer als een manifest van de Franse romantiek.

Sibelius, die zelf tot violist was opgeleid, maar na een schouderblessure alle hoop op een carrière had moeten opgeven, injecteerde zijn Concerto met het beste van zijn lyrische verve. Met zijn drie briljante en virtuoze delen, waaronder de angstaanjagende Finale, door een criticus omschreven als "Polonaise voor ijsberen", vertoont het werk de neo-romantische weelde die het onverminderd populair heeft gemaakt. De kolossale Symphonie fantastique daarentegen geeft blijk van een formidabele overvloed aan geluid. Geïnspireerd door Goethe en Shakespeare, de twee goden van zijn literaire pantheon, creëerde Berlioz een ware muzikale "trainingsroman" waarin de omvang van de middelen alleen geëvenaard wordt door de intensiteit van het muzikale drama. Een beroemde "idée fixe" brengt illustere orkestrale pagina's samen: De romantische kleuren van de "Rêveries et passions"; de onwezenlijke schittering van de wals in het "Bal"; de Beethoveniaanse contrasten van de "Scène aux champs"; de angstaanjagende visioenen en onverbiddelijke accenten van de "Marche au supplice", die de luisteraars van 1830 angst aanjoegen; de sarcastische wervelingen van de "Songe d'une nuit de sabbat" (Droom van een sabbatnacht), met de afwisselend plechtige en parodische accenten van het Dies Irae.